 |
| Magdalena Kostyszyn "Też tak mam"/ Wydawnictwo W.A.B. |
Idąc do biblioteki, zwykle mam przygotowaną swoją listę literackich pragnień, ale dodatkowo podpytuję bibliotekarki/bibliotekarzy o ich propozycje. Niektórzy doskonale znają moje upodobania, więc trafność ich podpowiedzi oscyluje na poziomie 90%. Aż sama jestem pozytywnie zaskoczona. Może powinnam tu przychodzić, by obstawiać totka? Ostatnio na moje zapytanie, co ciekawego w bibliotece piszczy, pani pogalopowała między regały i przytaszczyła mi stosik książek. Postawiła go obok tego, który wcześniej sama wybrałam i… masz tu czytelniku placek. Co wybrać? Skoro limity obowiązują. Wertowałam, medytowałam, oblizywałam się i… byłam bliska płaczu, bo tyle wspaniałości przede mną, a tylko niektóre mogę dostać. Żal. Zaczęłam więc przykrą weryfikację. To wezmę ze sobą teraz, a to innym razem i proszę mi to zapisać na przyszłość. Do listy na przyszłość miała się też dostać Magdalena Kostyszyn z tytułem „Też tak mam”. Tym razem zwyczajnie nie bardzo miałam ochotę na literaturę faktu. Ale tu rezolutnie wkroczyła pani bibliotekarka z kołem ratunkowym, podpowiadając, że pod nazwiskiem Kostyszyn kryje się facebookowa „Chujowa Pani Domu”. Wprawdzie parę razy trafiłam na jej wpisy, ale dokładniej się jej nie przyglądałam. Widząc twarz bibliotekarki, stwierdziłam, że spróbuję. Podsumowując, zdecydowałam się przeczytać, ale się nie cieszyłam (to ma być parafraza jednego z polityków, lecz nie wiem, czy odpowiednio wyraźnie wybrzmiała). Wyboru dokonałam raczej ze względu na… bibliotekarkę. Gnając z nowym pakietem do domu, już w głowie układałam sobie zestawienie, po co sięgnę w pierwszej kolejności. Kostyszyn faworytką nie była. Trafiła na listę oczekujących.
Tyle tytułem przydługiego wstępu,
ale potem, gdy już zanurzyłam się w „Też tak mam”, popołudnie minęło, nie wiem
kiedy i – ku mojemu zaskoczeniu – było po lekturze. O czym pisze Kostyszyn?
Autorka podzieliła książkę na trzy rozdziały, tytułując je „macierzyństwo”, „praca”,
„kobiecość”. Teraz już chyba możecie się domyślić, jaką tematykę znajdziecie w
środku. Kostyszyn zamieściła obszerne fragmenty rozmów z kobietami, które dzielą
się swoimi przeżyciami po urodzeniu dziecka, opowiadają o pierwszych dniach spędzonych
w domu z maleństwem. Opisują sytuacje związane z pracą, wyzwaniami, jakie na
nie czekały i o szeroko rozumianej kobiecości. Ostatni rozdział, który o niej
traktuje, jest chyba najbardziej zróżnicowany. Nic dziwnego, kobiecość przecież
twarzy ma wiele. Ale książka nie jest laurką. Nie ma tu zachwytów nad pulchnym
bobasem, nie ma radości na widok pierwszych ząbków, nie ma szczęścia przy
rodzinnych obiadkach. Co więc jest? Pewnie każda z nas spotkała się z komentarzami
typu „A ty jeszcze nie masz męża?” A jak już ma męża, to „A ty jeszcze nie masz
dzieciaczka? Już pora, bo zegar biologiczny tyka.” I dalej „Jak można nie
chcieć mieć dzieci?”, „Po co ci praca, skoro masz męża?” I tym podobne uniwersalne
prawdy na życie. Na życie kobiety oczywiście. Bo mężczyznom zwykle nikt takich
pytań nie zadaje ani nie obdziela tego typu radami. Swoją drogą czy to jeszcze dobroduszna podpowiedź czy może już przemoc werbalna?
Czytając Kostyszyn, dochodzimy do wniosku, że z kobiecością jak z księżycem.
Do tej pory dostrzegaliśmy tylko jedną jej stronę. Przez wieki wtłaczano nam do
głowy, że kobieta ma być przede wszystkim żoną i matką. Potem łaskawie dołożono
do tego, że może być szczęśliwą żoną i matką, o ile sobie na to zasłuży
i o ile to szczęście odpowiada cudzej definicji. Ale jest jeszcze inna twarz
kobiecości, która zawsze była, ale być może nie miała odwagi czy siły się ujawnić,
by nie zostać odsądzonym od czci i wiary. Twarz, która nie pragnie dzieci, nie
pragnie męża, a zwyczajnie pragnie żyć po swojemu i iść własną drogą. Ten
rodzaj wrażliwości zwyczajnie nie mieści się niektórym w głowach.
Na dodatek z „Też tak mam” dowiadujemy się, że kobiet, które chcą wyrwać się
ze zniewalających stereotypów, przybywa. Co więcej, kobiety te mają czelność
mówić o tym głośno i rozsiewać ziarno wywrotowej niesubordynacji. Kostyszyn
pokazuje również konsekwencje społeczne wyborów oraz cenę, jaką przychodzi
płacić za życie na pokaz, na niby, dla innych, gdy traci się siebie i wpada w
szpony zobojętnienia. Kobiety
otwierając się przed autorką, opowiadają, jak szamotały się z samą sobą, z
rodziną, z mężem/partnerem, który okazywał się tyranem psychicznym,
ekonomicznym czy wizerunkowym. Kobiety mówią: nie jesteś sama, jest nas coraz
więcej, takich, które zmagają się z depresją, z szykanowaniem, zastraszaniem
przez własne rodziny, które (z czystej miłości przecież bo z czegóż by innego) wpędzają
kobiety w stany odrętwienia, apatii, złości czy furii. Załamania, stany lękowe,
chęć odebrania sobie życia to tylko niektóre fakty, które odsłania autorka.
Kostyszyn obnaża też mity
ekonomiczne, np. czy kobieta prowadząca dom ma prawo do wynagrodzenia? Czy sprzątanie, gotowanie, prasowanie to
kobiece hobby, zajęcie czy praca? Nie, nie ma tu odpowiedzi wprost, ale jest
doskonały punkt zaczepienia do… do czego? Dyskusji? Nie, nie naukowej, bo ta
dawno się toczy, są przecież badania, tomy analiz. Czas na zastosowanie
wniosków w praktyce.
Myślę, że Kostyszyn ma dużą szansę dotrzeć do wielu kobiet i dodać im
skrzydeł, zwłaszcza do tych, które ją śledzą w „internetach”. Bohaterkami „Też
tak mam” w dużej większości są kobiety wykształcone, więc wydawałoby się, że takie
osoby trudniej styranizować i uwięzić w mentalnej klatce. Okazuje się jednak,
że to nie o inteligencję czy wiedzę chodzi, ponieważ traktowania jak „wyrób kobietopodobny”
może doświadczyć – jako dziecko, nastolatka czy dorosła – każda z nas. Kostyszyn
przytaczając historie żon i matek, pokazuje, jak bardzo potrzebna jest zmiana podejścia
społeczeństwa do roli kobiet i przede wszystkim zmiana świadomości ich samych. Uwidacznia,
że nie ma jednego słusznego wzorca kobiecości. Każda z nas ma swój i ma prawo wg
tego wzorca żyć i kochać, bez narażania się na wytykanie palcami i
stygmatyzowanie.
Siłą „Też tak mam” Magdaleny Kostyszyn są bez wątpienia opowiedziane
historie – współczesne, prawdziwe i szczere do bólu. Może na spacerze niejedną
z nich minęliśmy, nawet nie zdając sobie sprawy, w jak silnych kleszczach tkwi
jej bohaterka. Jak wspominałam, w „Też tak mam” wypowiadają się kobiety. To one
wyciągają na światło dzienne swoje emocje, przeżycia i pragnienia. To one zwierzają
się, jak desperacko wołały o pomoc. Natomiast sama Kostyszyn od siebie dodaje
tylko suche fakty. Rzadko trafi się jej ocena, trudno również znaleźć, by
przymiotnikami opisywała rzeczywistość. Ona ją pisze faktami. Prawdę powiedziawszy
stylistycznie kojarzyła mi się z „27 śmierciami Toby’ego Obeda” Joanny Gierak-Onoszko.
Tam również mówiły fakty. Bez zbędnego komentarza. Fakt. Cięcie. Następna
odsłona. Bez emocji w narracji, ale z bombą emocji w sercu czytelnika.
Za podsunięcie lektury dziękuję Miejskiej Bibliotece Publicznej w Koninie. „Też
tak mam” Magdaleny Kostyszyn ukazało się nakładem Wydawnictwa W.A.B.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz